Liedjes over kleine steden zijn er in overvloed. Enkele van de beste zijn o.a. Dolly Parton's "My Tennessee Mountain Home," John Prine's "Paradise," Kacey Musgraves' "Merry Go 'Round" and Bruce Springsteen's "My Hometown". Allemaal krachtige songs die in ons hoofd blijven hangen, vaak heel verhalende liedjes met voldoende details om harde waarheden en diepe geheimen aan de man te brengen. Dit is ook de vertelde manier die singer-songwriter Ian Noe aanwent om zijn songs te vullen, met zijn vaak grimmige, prachtige korte verhalen in "Between the Country".

Geboren in Beattyville en nu wonende in Bowling Green, put Noe gedurende zijn debuutalbum uit het dagelijks leven van Oost Kentucky. "Between the Country" werd opgenomen in Nashville's RCA Studio A met Grammy Award-winnende producer Dave Cobb, en dit samen met Nashville's singer-songwriter Savannah Conley op backing vocals, Adam Gardner op bas en toetsen, Chris Powell op drums en percussie, en Cobb op akoestische en elektrische gitaar.

In "Between the Country" brengt Noe een cast van personages tot leven. "Barbara's Song" is een treinongeluk uit 1904 waar de verteller zingt, "And before I go down / Please tell Barbara Brown / Well, I love you, my darling, my dear". De opener "Irene (Ravin' Bomb)" gaat over een personage die nooit een gebrek aan charme heeft. In "Brief aan Madeline" zingt Noe vanuit het perspectief van een bankovervaller die betrapt wordt in de koude heuvels van zijn stad. Hij zingt in het refrein:

Oh, rest easy, Madeline
I'm bringing down the bank
Across this flooded county line
And when I get home,
We'll have a grand old time
But don't you shed no tears
Or be surprised,
If you get the word
That your wild man's up and died
Just set me up a stone
On that high hillside

Net als John Prine, een van zijn muzikale helden, zit Noe's "Between the Country" vol met verbluffende beelden. Op "That Kind of Life" zingt Noe over "the kind of heat that paints a grey haze across the sky" en "horse weeds high as the barn". Wanneer hij zingt "I knew a man with a metal touch / You know, could fix anything you had / Could pull my car right up in his yard", is het precies dat de luisteraar daar staat met Noe, en samen de scène zien uitspelen.

Passend bij die hopeloosheid en hulpeloosheid, zingt Noe met een vermoeide, klagende en nuchtere stem, waardoor de nummers een extra emotioneel gevoel krijgen. Noe's magie is hier te horen in verschillende hoogtepunten van het album, waaronder "Junk Town", "Dead on the River (Rolling Down)", "Meth Head," en het titelnummer. Deze nummers vormen het middelpunt van Noe's verdriet in de kleine stad, waar deze acteurs zich hard vasthouden aan wat er nog over is van hun leven - verwoest door treinwrakken, zelfmoord, alcoholisme, werkloosheid of drugsgebruik. Noe vangt de teneur van de gemeenschap waarin hij opgroeide in zijn trieste, vaak hartverscheurende songs. Maar doet dit wel schitterend! Doorheen "Between the Country" is er geen enkel woord of noot verspild in het warme spel van het gezelschap. Er bestaat echter een sprankje hoop in het juist vernoemde, "Junk Town", zoals we vaak horen in oudere gospels en Noe zingt:

And glory, glory
We are awaiting
That sweet someday
When we leave our troubles
And are taken
So far away .......

De redding lijkt indit nummer een lange weg buiten de stad te zijn .... maar er is ook een vreemde troost in Ian Noe's muziek, met de verhalen van moeilijke tijden en tragische personages die het perspectief op veel van de dwaze zorgen van het moderne leven opnieuw bepalen, terwijl het geheimzinnige karakter van deze songs een warmte en vertrouwdheid biedt te midden van de constante opmars van de vooruitgang. Het album is in feite verankerd door de twee nummers "Irene (Ravin' Bomb)" en "Letter to Madeline", met enkele van de andere liedjes die wat lichter van opzet zijn. Het eigen verhaal van Ian Noe begint nu net vorm te krijgen. Maar de belofte en de opwinding die hij zaait in de tien nummers van "Between The Country" is iets dat onvermijdelijk is. De liedjes van Ian Noe verdiepen zich weliswaar in de meest schrijnende onderwerpen, maar het zorgt er wel voor dat je je dankbaar bent voor de muzikale overvloed die Kentucky blijft bieden.